Łuszczyca, jak napisałem w tytule, jest według mnie zbyt mistyfikowana, czyli uważam, że wielkość zmian łuszczycowych, jest odwrotnie proporcjonalna, do potocznego myślenia o tej jednostce chorobowej i szumie paplanimy medialno medycznej.

Innymi słowy, nie jest ona aż tak groźna, jak się o tym mówi, a mówi się o zmianach rakowych, układzie autoimmunologicznym, nieuleczalności jej, itp. Oczywiście jest to bardzo uciążliwe, jak na zaczerwienionej skórze, tworzą się łuski, które co pewien czas się łuszczą i w dodatku w różnych miejscach, bez żadnej kontroli.

Zobaczmy, co na jej temat mówi biologia i germańska, która według tych praw działa.

Przede wszystkim trzeba wiedzieć z jakich części składa się skóra, którą potocznie tak się nazywa. Zbudowana jest ona z dwóch głównych warstw, pierwszą jest skóra właściwa ( Corium ) jest to bardzo wytrzymała błona, zbudowana min. z tkanki łącznej, bardzo sprężysta, która pełni funkcje ochronną. Ale dziś o niej nie piszę, bo reaguje na całkiem inne konflikty i inaczej przebiegają ich fazy i jednostki chorobowe. O tym następnym razem.

Drugą częścią jest naskórek ( epidermis ), który pokrywa skórę właściwą.

Jest to najbardziej zewnętrzna i najcieńsza warstwa, pochodząca z najmłodszego listka zarodkowego, tj. ektodermy, w związku z tym reagująca na konflikty rozłąki, oddzielenia, odgrodzenia i separacji.

Przykładami „ chorób „ związanych z tymi konfliktami, to bielactwo, opryszczka, egzema, pokrzywka kaszaki, łysienie plackowate i łuszczyca. Nie można tutaj szufladkować czerniaka, który jest problemem skóry właściwej, reaguje na inny konflikt i całkiem inaczej „ pracuje”

Jednym zdaniem, łuszczyca to równolegle występujące dwa konflikty rozłąki, z czego jeden jest w aktywności, a drugi będący w rozwiązaniu, co uwidacznia się na jednym, bądź kilku obszarach skóry. Obydwa procesy zachodzą na siebie, wskutek tego występuje łuszczenie się skóry, na jej zaczerwienionym podłożu.

Dlaczego łuszczyca wydaje się tak groźna? Bo trudno sobie z nią poradzić, nie pomagają leki, co najwyżej można stosować leki przeciw świądowe, by złagodzić skutki swędzenia.

Głównym problemem, jest wpadanie w błędne koło, więc walkę z wiatrakami. Wielokrotnie pisałem, że stosowanie leków, mija się z celem, gdyż bez rozwiązania swoich problemów, następstwa będą takie same.

W fazie aktywnej, następuje owrzodzenie, ubytek naskórka, staje się on cienki i nieczuły, a wierzch skóry, przestaje przewodzić bodźce czuciowe. Skóra jest blada i zimna, pęka i łuszczy się. Mogą pojawić się krótkotrwałe zaniki pamięci.

W fazie po rozwiązaniu konfliktu, następuje odbudowa przy obecności wirusów, wraz z nadwrażliwością naskórka. Skóra puchnie, jest zaczerwieniona, wrażliwa, powoduje to nieprzyjemne uczucia, swędzenie, ból i irytację

Ta irytacja i przeświadczenie o nieuleczalności łuszczycy, powoduje, że wpadamy w błędne koło, czyli przełączamy się między fazami konfliktu, wskutek nienawiści do świądu i obrzydzenia, że nie mogę sobie z tym poradzić, że okropnie to wygląda,

Coraz większy strach powoduje, że zajmowane są łuszczycą coraz większe połacie skóry, gdyż nie możemy wyjść z konfliktu, bo nie zdajemy sobie sprawy z działania natury, a strach powoduje, że zmiany przybierają coraz ostrzejsze formy, wraz z bezsilnością i przeświadczeniem o bezsilności.

Oczywiście zdaje sobie sprawę, że bo nie jest takie  proste, pstryknąć i pozbyć się tego problemu, a wynika on głównie z tego, że ludzie budzą się z letargu, mając zaawansowana łuszczycę, nakładające się konflikty w różnych fazach, i brzydkie części skóry, gdzie trzeba mieć odpowiedni reżim i głównie wiedzę, by ze spokojem podejść do problemu, zidentyfikować i rozwiązać konflikty i cierpliwie przeczekać nieprzyjemne objawy, a organizm się odpowiednio zregeneruje.

Trzeba pamiętać, że nic nie dzieje się bez przyczyny i jeżeli z czymś nie możemy sobie poradzić, to podświadomość i biologia chętnie nam pomogą w uzyskaniu równowagi, pod postacią zmian kompensacyjnych, byśmy stanęli na równe nogi.